کد مطلب:161771 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:230
عوارض تفسیر ثبوتی عاشورا
در پناه این تحلیل و تغییر این نگاه عاشورا بیشتر حول محور سیدالشهداء و اصحاب و یاران او، و ارزش گریستن و ثواب برگزاری مراسم عزا و زیارت و دعا خلاصه می شود. و كمتر در آثار بجا مانده از این زمان، از فلسفه شهادت و هدف و پیام این قیام خونین چیزی به چشم می خورد. كتابهای مقاتل هر روز قطورتر از پیش و حادثه های رقت آور و سخنان و اشعار گریه آور و خوابها و عجائب پیش آمده (از دروغ و راست) با آب و تاب از این كتاب به آن كتاب و از این مجلس به مجلس دیگر و ذكر معجزات و كرامات عجیبه، بیشترین حجم تالیف و سخن گویندگان و
واعظان را تشكیل می دهد. تلاش گسترده ای در این زمینه صورت می گیرد تا این حادثه در هاله ای از تقدس و یك عمل غیرقابل تكرار و الگوگیری قرار گیرد. به گونه ای كه مردم، یك طرف قضیه را فقط در شخص سیدالشهداء علیه السلام و طرف دیگر را در شخص یزید بن معاویه ببینند و كمتر به تسری دادن و تطبیق كردن بیندیشند. و این نكته در طول زمانها به حدی تبلیغ شده كه به صورت طبیعی امروزه مردم متدین و علاقمند، صرف شنیدن مصائب آن بزرگوار و مویه كردن را یك اصل و هدف اساسی تلقی نموده و آن را بیش از فلسفه عاشورا ارج می نهند. چنین دیدی در حادثه عاشورا نه تنها مانعی برای حكومت ستمگران نیست، بلكه می تواند وسیله ای برای برخی از اغراض سیاسی آنها قرار گیرد. حتی مخالفت رضاخان با این مجالس را نباید از ترس او دانست، بلكه او این عمل را مظهر ارتجاع و سبب واپس ماندگی جامعه می دانست و مانعی برای پیشرفت كشور. او به خوبی واقف بود كه برگزاری این مجالس اگر با همین دیدگاه تعقیب گردد، چندان مزاحمتی برای او نخواهد داشت. چنانكه برای پسرش چنین بود او كه سالها در این كشور به فساد پرداخت و حرث و نسل این كشور را تباه ساخت. خود مبلغ این مجالس بود: همه ساله اقامه مجلس عزا می كرد و با آب و تاب و باشكوه آن را برگزار می كرد؛ شخصا در این مجالس حضور می یافت و در ایام عاشورا، به دیدن دسته جات عزاداری می رفت و رؤسای هیأت عزا را مورد تشویق و تقدیر قرار می داد! و تا زمانی كه مجالس عزای ابی عبدالله علیه السلام با همان دیدگاه برگزار گردید، مشكلی از این ناحیه برای خود احساس نكرد و حتی در مقاطعی، از این نگاه خمود دینی به نفع خویش و ثبات حكومت خود استفاده كرد!
واعظان را تشكیل می دهد. تلاش گسترده ای در این زمینه صورت می گیرد تا این حادثه در هاله ای از تقدس و یك عمل غیرقابل تكرار و الگوگیری قرار گیرد. به گونه ای كه مردم، یك طرف قضیه را فقط در شخص سیدالشهداء علیه السلام و طرف دیگر را در شخص یزید بن معاویه ببینند و كمتر به تسری دادن و تطبیق كردن بیندیشند. و این نكته در طول زمانها به حدی تبلیغ شده كه به صورت طبیعی امروزه مردم متدین و علاقمند، صرف شنیدن مصائب آن بزرگوار و مویه كردن را یك اصل و هدف اساسی تلقی نموده و آن را بیش از فلسفه عاشورا ارج می نهند. چنین دیدی در حادثه عاشورا نه تنها مانعی برای حكومت ستمگران نیست، بلكه می تواند وسیله ای برای برخی از اغراض سیاسی آنها قرار گیرد. حتی مخالفت رضاخان با این مجالس را نباید از ترس او دانست، بلكه او این عمل را مظهر ارتجاع و سبب واپس ماندگی جامعه می دانست و مانعی برای پیشرفت كشور. او به خوبی واقف بود كه برگزاری این مجالس اگر با همین دیدگاه تعقیب گردد، چندان مزاحمتی برای او نخواهد داشت. چنانكه برای پسرش چنین بود او كه سالها در این كشور به فساد پرداخت و حرث و نسل این كشور را تباه ساخت. خود مبلغ این مجالس بود: همه ساله اقامه مجلس عزا می كرد و با آب و تاب و باشكوه آن را برگزار می كرد؛ شخصا در این مجالس حضور می یافت و در ایام عاشورا، به دیدن دسته جات عزاداری می رفت و رؤسای هیأت عزا را مورد تشویق و تقدیر قرار می داد! و تا زمانی كه مجالس عزای ابی عبدالله علیه السلام با همان دیدگاه برگزار گردید، مشكلی از این ناحیه برای خود احساس نكرد و حتی در مقاطعی، از این نگاه خمود دینی به نفع خویش و ثبات حكومت خود استفاده كرد!